Εντάξει, δεν ξέρω τι να γράψω. Από που να ξεκινήσω.
Είμαι παιδί των 90s. Όσο και να ακούγεται κλασικό, τότε πέρασα την εφηβική μου ηλικία και τότε επηρεάστικα από ότι υπήρχε γύρω μου εκείνη την περίοδο.
Γενικά, ήμουν ένα παιδί με πολλά χόμπι και πολλά μουσικά ακούσματα. Δεν είχα ποτέ εμμονή με κάτι συγκεκριμένο ή κάποιο κόλλημα με κάποιο διάσημο/η ηθοποιό, τραγουδιστή ή συγκρότημα.
Ήμουν η μικρότερη συνήθως στις παρέες και μεγάλωσα κυρίως με αγόρια και με πολύ λίγα κορίτσια, οπότε ειδικά τα μουσικά μου ακούσματα ήταν γύρω από την Rock και Metal της εποχής, καθώς και πιο παλιά λόγω του πατέρα μου. Μαζί με αυτά, βάλτε και λίγα ελληνικά της εποχής, Pop ξένη μουσική και λίγο κλασική και έντεχνο από τα μαθήματα μουσικής αλλά και της ευρύτερης οικογένειας.
Καταλαβαίνει κανείς το μίξερ μέσα στο κεφάλι μου ως νέο παιδί?
Όταν εμφανίστηκαν οι Spice Girls ο λόγος που τις λάτρεψα ήταν γιατί ήταν κάτι που άρεσε μόνο σε μένα και σε κανέναν άλλον στον ευρύτερο κύκλο μου. Ήταν αυτό το κοριτσίστικο κομμάτι που μου έλειπε και που το απόλαυσα πολύ εκείνα τα χρόνια.
Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι ήθελα να πάω σε κάποια συναυλία τους. Γενικά, δεν είχα σκεφτεί ότι ήθελα να πάω σε κάμία συναυλία (ΟΚ, ίσως λέω ψέματα, ήθελα να πάω να δω τους Aerosmith). Όταν όμως μετακόμισα στο Λονδίνο, όλα πήραν άλλο νόημα, ακόμα κι οι συναυλίες.
Δεν ξέρω αν αυτό είναι γιατί είναι πιο εμπορική χώρα ή γιατί ο κόσμος είναι πιο πωρωμένος εδώ με αυτά, αλλά εδώ οι συναυλίες έχουν άλλο νόημα. Είναι τόσο σημαντικό το να πηγαίνεις σε συναυλίες όπως το να πηγαίνεις στο θέατρο.
Μέσα σε μία βδομάδα λοιπόν κατάφερα και πήγα σε 2 από τις μεγαλύτερες συναυλίες της χρονιάς. Spice Girls και Metallica.
Σίγουρα δύο πολύ διαφορετικά concepts και εντελώς διαφορερικό κοινό, αλλά άξιζαν και τα δύο και το τελευταίο ευρώ (ή μάλλον λίρα).
Οι Metallica αν και δεν ήταν ποτέ ένα συγκρότημα που επέλεξα, ήρθαν στη ζωή μου από πολύ νωρίς (και δεν έφυγε ποτέ).
Από πολύ μικρή ήμουν σε παρέες μεγαλύτερων που άκουγαν μόνο Metallica και Scorpions. Ήταν από τα πρώτα συγκροτήματα που ήξερα τους στίχους τους απ' έξω, όχι γιατί ήθελα να τους μάθω, αλλά γιατί τα άκουγα πολλές φορές.
Μεγαλώντας είχα ένα μικρό διάλειμμα από αυτό το είδος μουσικής, αλλά η μοίρα είχε άλλα σχέδια για μένα, γνωρίζοντας νέα άτομα που γι' άλλη μια φορά θα ήταν κολλημένοι με αυτό το είδος μουσικής, και κυρίως τους Metallica.
Τώρα πια δεν τους ακούω μόνο στις παρέες, αλλά μέσα στο ίδιο μου το σπίτι 24/7.
