Ήρθε αυτή η μέρα που είχα καλά ξεχάσει ότι θα έρθει..!!
Η μέρα που δε μπορώ άλλο να την σπρώξω πιο πέρα..η μέρα που λες ΤΕΛΟΣ σε ότι έχει απομείνει από την φοιτητική σου ζωή.
Και δυστυχώς αυτή η μέρα έφτασε.. Μπορεί να έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που εγώ ξεμπέρδεψα με όλες μου τις φοιτητικές υποχρεώσεις και συνήθειες, αλλά όσο ακόμα έχεις φίλους που παραμένουν σε αυτό το κλίμα..συνεχίζεις να παραμένεις και συ!!
Τόσα χρόνια είχα μία δικαιολογία για να πάω στην Πάτρα, να βγω και να περάσω 'φοιτητικά' την ώρα μου.. Και τώρα?? Προφανώς όλα είναι μέσα στο κεφάλι μου. Αλλά όταν και η τελευταία σου φίλη τελειώνει την σχολή (το Βιολογικό για να γίνω πιο σαφής)..τότε είναι που συνειδητοποιείς ότι μεγάλωσες (Α ΠΑ ΠΑ..!! Μη σου πω κάτι και σαν την αντίδραση του Joye στο Friends..ευτυχώς που ακόμα έχουμε λίγο ακόμα για τα πρώτα -άντα..)
Έτσι λοιπόν, οργανωθήκαμε όλο το παρεάκι, από διάφορα μέρη την Ελλάδας και δώσαμε ένα τελευταίο φοιτητικό ραντεβού στην Πάτρα.
Μιας και φτάσαμε πρωί..ένα καφεδάκι επιβαλλόταν.. και μιας και είναι Κυριακή τιμήσαμε το Δασύλιο. Έχει ηρεμία και φυσικά...φοβερή θέα.
Η Κυριακή ήταν γεμάτη συναντήσεις, πολλούς καφέδες, μπόλικο φαγητό..εε..και ποτό!!
Και να την...η Δευτέρα έφτασε!! Φορέσαμε όλοι τα καλά μας, λες και πάμε σε βαφτίσια ή γάμο, ασχέτως αν είναι 9 το πρωί, και πάμε στην Πρυτανία.
Φυσικά, κι έχουμε αργήσει..είμαστε επί το πλείστον κοριτσοπαρέα. Η τελετή ξεκινά, η μανάδες αρχίζουν να δακρύζουν από τα πρώτα λόγια της 'τύπας' που απλά έλεγε 'παρακαλώ καθίστε, μην μιλάτε, μην χειροκροτείτε, μην φωνάζετε, μην αναπνέετε και κυρίως μην κλαίτε γιατί ακούγεστε' (υπερβάλω...αλλά είμαι πολύ κοντά σε αυτά που έλεγε).
Διαβάζεται ο όρκος..κι η ώρα έφτασε..ακούγεται το όνομα που περίμενες..αρχίζουμε να φωνάζουμε και η φιλενάδα σου καμαρωτή καμαρωτή παίρνει το πτυχίο της, χαιρετά τους καθηγητές (είναι και πολύ κοινωνίκή και της πήρε λίγο χρόνο παραπάνω) και πάει πίσω μαζί με τους υπόλοιπους πτυχιούχους.
Και............κι αυτό ήταν.
Τόσα χρόνια τελείωσαν με ένα όνομα, πολλά δάκρυα, πολλή χαρά..τουλάχιστον υπήρχε και τελετή.
Μετά όλοι έξω για φωτογραφίες (πολύ φωτογραφία βρε παιδιά!!) κι ο κλασικός καφές κάθε πτυχιούχου στο Ρίο.
Ήταν από τους πιο ωραίους καφέδες που είχα εδώ και καιρό. Πολλοί καλοί φίλοι μαζεμένοι που μιλούσαν σαν φοιτητόπαιδα ακόμα κι όχι σαν ενήλικες με προβλήματα, κλπ. Γελάσαμε...γελάσαμε πολύ, κουτσομπλέψαμε και φυσικά μετά από αυτά...φάγαμε κιόλας!!
Πιστεύω πως ήταν η πιο ωραία τελευταία φοιτητική ανάμνηση.
Ευχαριστούμε πολύ Μαράκι μου για όλα! Καλή σταδιοδρομία, καλά μυαλά και καλή μας ενηλικίωση (αυτό πάει σε όλους μας..)
Σ'αγαπώ πολύ κοριτσάκι μου!
xxx
